Translate it

środa, 9 września 2015

co w trawie piszczy czyli wspomnienie lata?

























Powszechnie znany jest stary frazes - jak ten czas szybko płynie... ale nic innego nie przychodzi mi do głowy rozpoczynając tego posta po tak długiej przerwie. 
Dużo się zmieniło w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Jedną ze zmian było zorganizowanie sobie życia w otoczeniu polskiej natury mając w sercu ostatnie dwa lata na szwedzkiej wsi. Sądzę, że geny odziedziczone po dziadkach obudziły we mnie to uczucie. 
Mając kawałek wolnego miejsca w ogrodzie zainstalowałam piaskownicę Gucio, zasypałam ziemią i posadziłam pomidory i poziomki. Tych sześć sadzonek pomidorów miało się świetnie z koleżankami poziomkami przez... pierwsze dwa miesiące. Nie wiem co spada z nieba razem z deszczem ale zostałam zmuszona dokupić kolejnego Gucia i rozsadzić pomidorowe towarzystwo. Nawet była obawa, że tego nie przeżyją, gdyż na nieszczęście przesadzanie wypadło akurat tuż przed sierpniowymi, południowo europejskimi upałami. Na szczęście urodził się pomysł i pomidorsy dostały swój prywatny parasol przeciwsłoneczny. Udało się! Przeżyły! I teraz mam gąszcz pomidorowy. Już kilka pomidorsów skonsumowaliśmy ale wciąż czekam na te jeszcze zielone...
Panienki poziomki codziennie czarowały słodkie owoce. Co kilka dni zbierałam garść moich wspomnień z dzieciństwa. Niestety kudłata była moją wspólniczką... do poziomek i pomidorsów. 


Pierwszy zbiór. Z zachłanności zbyt szybko zebrany. Następne były większe i bardziej poziomkowe.



Mam nadzieję, że drewienka pozostaną w tym samym miejscu mimo zbliżającego się sezonu grzewczego.


Odwiedzając ryneczek okolicznej miejscowości trafiałam na targ gdzie sadzonek ogrodowych były niezliczone ilości. Nie znając się za bardzo na zasadach ogrodnictwa kupowałam te, które albo wyglądały egzotycznie albo miały fajne nazwy. I tak powstało kilka "kompozycji". Teraz wyglądają imponująco ponieważ urosły jak na drożdzach. Nauczka na kolejne sezony - większe doniczki, większe odległości, więcej roślinności :)



W wolnych chwilach udajemy się na spotkania z naszym lokatorem kretem, którego pokochaliśmy... z wzajemnością. Odkąd sąsiedzi wyłączyli piszczadełko odstraszające podziemne gryzonie (zresztą na naszą prosbę ponieważ wydawało takie odgłosy, że sami zmienilibyśmy miejscówkę) szanowny pan Kret użyźnia ogród ze zwiększoną częstotliwością. Na szczęście tylko nam. Do sąsiadów nie zagląda. A my jak te świstaki wyrównujemy teren... Kudłata wykorzystuje sytuację podrzucając a to patolka a to piłeczkę do zabawy.



Najnowsze odkrycie! Mamy rodzinkę jeży w ogrodzie! Trzy maluchy i mama. Maleństwa wyglądają na zdjęciach jak duże jeże ale w rzeczywistości są wielkości dziecięcej dłoni. 





To co sprawia mi największą przyjemność to celebrowanie takich chwil jak śniadanie w ogrodzie.  Przyglądanie i wsłuchiwanie się w otaczającą przyrodę jest dopełnieniem smaku posiłku.


Do miłego!